วันศุกร์ที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2554

ผม-ตึกร้าง-จินตนาการ-และงานศิลปะของผม

เรื่อง จักรกริช ฉิมนอก ภาพ กิตตินันท์ ตั้งธรรม




หลายสิ่งหลายอย่าง เกิดขึ้นรวดเร็วและเปลี่ยนแปลงจากความคุ้นเคย กลายเป็นอื่น “ เมืองโตขึ้น ” พร้อมกับคนแก่ชราขึ้น ความสะดวกรวดเร็วทำให้คนมี เวลามากขึ้นมั้ย !! และเราจะทำสิ่งใดเร้า !! พาชีวิตไปอีกฟากฝันของตัวเราเองและสิ่งใดที่นำพกพา ติดตัวไปได้บ้าง..ฝั่งฟากที่เห็นอยู่ไกลหริบหรี่หรือแค่เอื้อม นั้นปูด้วยพรมแดงหรือกลีบกุหลาบสีสดใสสำหรับคนจำนวนไม่มากนัก และคนจำนวนไม่น้อยต้องดิ้นรน เพื่อจะให้มีที่อยู่อาศัยในสังคมโดยไม่ถูกกลั่นแกล้ง กีดกัน มีชีวิตที่ได้รับโอกาส เห็นอกเห็นใจพอประคับประคองไปให้ถึงวันพรุ่งนี้

พื้นที่ เป็นตัวบ่งบอกสภาพแวดล้อม การดำเนินชีวิตของคนแต่ละแห่งหน มีเรื่องราวและเรื่องเล่าแตกต่างกันไปตามยุค ตามสมัย ตามวัย ตามกาล สิ่งรอบๆตัวต่างปรับเปลี่ยนสอดร้อย เกี่ยวพัน โยงใยเป็นห่วงโซ่วิถีชีวิต ขับเคลื่อนสังคมไปในทิศทางต่างๆนาๆ ของการเมืองเศรษฐกิจ วัฒนธรรม ประเพณี และศาสนา และปัจจัยอื่นๆ

สังคมปัจจุบันได้เดินไปในทิศทางที่ทำให้มนุษย์โดดเดี่ยว และขาดสัมพันธภาพและความเป็นมิตรกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง เราจะเห็นความเป็นอื่นมากขึ้นในวิถีชีวิตปัจจุบัน ภายใต้สถานการณ์ต่างๆ ของสถานที่ บรรยากาศและสิ่งแวดล้อม เป็นความทรงจำที่จะกระตุ้น ให้เกิดปรากฏการณ์ที่แตกต่างออกไปจากวิถีชีวิตที่เคยผ่านมา

กิตตินันท์ ตั้งธรรม ( Kittinun Tungtam ) นำเสนอและสร้างผลงานศิลปะ “ ผม-ตึกร้าง จินตนาการ- และงานศิลปะของผม ” ( Me-Abandoned Building-Imagination and My Artwork.) ในรูปแบบการใช้พื้นที่ ( ตึกร้าง ) เข้ามามีส่วนร่วมให้เป็นส่วนหนึ่งกับผลงานที่สร้างสรรค์ ในบรรยากาศ สภาพแวดล้อม และงานประติมากรรมที่ศิลปิน ใช้ตัวเองเป็นต้นแบบในการถอดหล่อปูนปลาสเตอร์ งานแกะไม้เป็นร่างกายและส่วนต่าง ๆเช่น มือ แขน ขา เท้า ฯลฯ โดยประติมากรรม แต่ละชุดจะถูกนำไปติดตั้งในพื้นที่ต่างๆของตึกร้าง เช่น บันใด ทางเดิน และ ชั้นดาดฟ้า ผลงานได้สร้างความสัมพันธ์กับมิติของเวลาและสถานที่ แสงจากด้านนอกของตึกส่องกระทบผลงาน ทำาให้เกิดแสงเงา ดูมีชีวิต ประติมากรรมไม้แกะเป็นคนครึ่งท่อนติดตั้งบนรถเข็น ของโรงพยาบาล มีผ้าสีขาวคลุมที่หน้าตัก ดวงตาเหม่อลอยมองทอดออกไปทางทิวทัศที่เป็นภูเขา ให้ความรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว อ้างว้าง วิตกกังวล รอความหวัง ศิลปินจัดวางให้ผลงานชุดนี้อยู่เกือบชิดขอบนอกชั้นดาดฟ้า ที่เปิดโล่งไม่มีอะไรกั้นกันตกและหมิ่นเหม่ ซึ่งทำให้เกิดความรุ้สึกไม่ปลอดภัย เสี่ยงและความไม่มั่นคง ศิลปินหวังใจจะให้ขั้นตอนต่างๆ ในการทำงานศิลปะของเขาเหล่านี้นำมา ซึ่งทำความเข้าใจในรายละเอียดบางแง่มุมของชีวิต การอดทน การรอค่อย และทบทวนประสบการณ์ในชีวิตของตัวเองในอดีตที่ผ่านไป ที่ไม่อาจสามารถกลับไปแก้ไขได้

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น